Μπαμπάς και κόρη μέρος 2ο (10/06/2014)
Το θέμα “μπαμπάς και κόρη” το έχω αναφέρει και στο παρελθόν. Στο ίντερνετ θα βρείτε πολλά άρθρα με τίτλους τύπου “10 πράγματα που μαθαίνει ένας μπαμπάς σε μια κόρη”, ή “10+2 πράγματα που μια κόρη θέλει απο τον πατέρα της” κτλ
Η ουσία είναι απλή! Σκεφτείτε εσείς σαν παιδί τι θέλατε απο τους γονείς σας και απλά κάντε το πράξη στα δικά σας παιδιά :)
Προσωπικά θεωρώ ότι το παιδί πρέπει να αισθάνεται άνετα και με τους δυο γονείς. Σίγουρα υπάρχουν θέματα που μια κόρη θα συζητήσει καλύτερα με την μητέρα της και αντίστοιχα ένας γιος με τον πατέρα του αλλά οι γενικές αρχές είναι ότι το παιδί θα πρέπει να είναι κοντά και με τους δυο. Τουλάχιστον όσο είναι μικρό μιας και η εφηβεία δεν ξέρουμε τι θα φέρει :) Αλλά και πάλι οι βάσεις πρέπει να εχουν μπει. :)
Υπάρχουν τόσα και τόσα παιδιά που δεν μπορούν να μείνουν ούτε για μια ώρα με τον έναν γονιό. Δεν συζητάω αυτή την στιγμή για τις περιπτώσεις που υπάρχει κάποιοι θέμα που έχει δημιουργήσει στο παιδί μια ανασφάλεια. Μιλάω για τις απλές βατές περιπτώσεις.
Οκ, συμφωνώ ότι είναι λίγο “γλυκές” οι ατάκες τύπου “μόνο εμένα θέλει”, ή “μόνο εγώ μπορώ να το ηρεμήσω”, ή “εγώ ξέρω καλύτερα”. Γιατί όμως είναι λίγο “γλυκές”; Γιατί πολύ απλά παίρνουμε πόντους!
Ναι ναι πόντους!!! Με το να νιώθουμε ότι μόνο εμάς θέλει ένα παιδί ανεβαίνει η “αξία” μας γιατί σίγουρα κάτι καλό θα κάνουμε για να θέλει το παιδί να το ταΐσουμε/κοιμίσουμε/ντύσουμε/ηρεμήσουμε κτλ μόνο εμείς. Το θέμα όμως είναι το εγώ μας ή ένα ισορροπημένο παιδί;
Έχουμε ποτέ σκεφτεί μέσα στο ωραίο και τόσο εγωιστικό μας ροζ συννεφάκι ότι η ζωή πολλές φορές έχει άλλα σχέδια; Αν εμείς πάθουμε κάτι και φύγουμε από αυτή την ζωή; Αν χρειαστεί να νοσηλευτούμε για ένα μεγάλο διάστημα; Αν χρειαστεί να λείψουμε για μερικές μέρες; Εκεί τι θα κάνει το παιδί που τόσο “γλυκά” έχει αγκιστρωθεί πάνω μας;
Θα συνηθίσει φυσικά όπως τόσα και τόσα παιδάκια αναγκάστηκαν να προσαρμοστούν σε -πολύ πιο – δύσκολες καταστάσεις. Το θέμα είναι γιατί να μην έχουμε βάλει το χεράκι μας να νιώσει το ίδιο καλά και ήρεμα εσωτερικά όπως νιώθει με τον γονιό στον οποίο έχει αδυναμία.
Και αυτό επεκτείνεται βέβαια και στους παππούδες – γιαγιάδες. Συνήθως η μια πλευρά είναι η “σωστή”, “που ξέρει”, που κάνει τα χατίρια, που είναι πιο κοντά στα “πρότυπα” τα δικά μας και η άλλη είναι αυτή που όλο λάθος τα κάνει, που δεν ξέρει, που είναι άξεστοι, που δεν έχουν μυαλό, που ίσως είναι λίγο “βλάχοι” (ναι ναι το έχω ακούσει και αυτό…), που “χαλάνε” τα παιδιά κτλ.
Και για κοιτάξτε γύρω σας και πείτε μου. Συνήθως οι “σωστές” πλευρές είναι των γυναικών και οι “λάθος” των αντρών… σωστά;
Αναρωτιέμαι πότε θα ξεφύγουμε απο τον μικρόκοσμό μας…πότε θα αφήσουμε το μυαλό μας (λέμε τώρα…) ανοιχτό να δούμε το γενικό καλό του παιδιού, πότε θα βάλουμε τον εαυτό μας στις θέσεις των παππουδογιαγιάδων κτλ.
Οι βασικές αρχές που μαθαίνει ένα παιδί είναι ίδιες ανεξαρτήτως φύλου. Όταν βλέπει το παράδειγμά σας βλέπει και μαθαίνει απλά ότι οι αρχές αυτές δεν έχουν φύλο! Η ευγένεια για παράδειγμα: Ναι είναι σωστό ενα παιδάκι να ειναι ευγενικό. Είναι όμορφο μια γυναίκα να είναι ευγενική. Όταν η κόρη θα δει τον πατέρα της να φέρεται ευγενικά στην γυναίκα του θα μάθει, θα περιμένει, θα απαιτήσει ο μελλοντικός της σύντροφος να της φέρεται το ίδιο ευγενικά και (ελπίζω) να (σταματήσουν τα κορίτσια να ) συμβιβάζεται με κάτι λιγότερο.
Η ασφάλεια είναι το παιδί να νιώθει ότι οι γονείς του θα είναι εκεί και θα νοιάζονται για εκείνο. Αν κάτι κακό συμβεί. τότε θα ξέρει μέσα του ότι ο γονιός που μένει θα συνεχίσει να κάνει ότι καλύτερο μπορεί. Φυσικά και δεν θα είναι εύκολο μιας και απο τον κάθε γονιό παίρνουμε και διαφορετικά πράγματα σαν παιδιά ανάλογα με τις προσωπικές ανάγκες του κάθε παιδιού, αλλά τουλάχιστον και δεν θα είναι ενας ξένος για το παιδί στην ουσία. Η κατανόηση, η υποστήριξη, η παρουσία και η αγάπη είναι έννοιες που δεν έχουν φύλο. Οκ κάποια πράγματα το δέχομαι, οι μαμάδες ξέρουν να τα κάνουν λίγο καλύτερα αλλά και πάλι αυτός δεν είναι λόγος να αποκλείονται οι μπαμπάδες απο την σχέση τους με τα παιδιά.
Θα μου πείτε τώρα με την κρίση, οι δουλειές, οι ώρες, ο χρόνος… ναι και πάλι ναι! Τίποτα δεν είναι 100% ρόδινο. Αλλά τελικά πότε ήταν; Πάντα η δουλειά δεν ήταν ο λόγος που πολλοί γονείς δεν έβλεπαν πολλές ώρες τα παιδιά τους; Το θέμα είναι ο χρόνος που διαθέτεις να είναι ουσιαστικό και να είσαι παρόν! Είτε είσαι μαμά είτε μπαμπάς.
Τι να το κάνω εγώ να λείπει ο μπαμπάς της όλη την ημέρα, να καταφέρει να ξεκλέψει 10 λεπτά απο τον χρόνο που δεν έχει για να παίξουν / διαβάσουν / γελάσουν και να χρειαστεί να λείψω για 1 ώρα και να γκρεμιστεί ο κόσμος απο το να με ζητάει κτλ. Η έλλειψη χρόνου είναι κάτι που δεν είναι στο χέρι μας…είναι δουλειά της μαμάς όμως να ‘ζωγραφίζει” τον μπαμπά στο παιδί της με τα καλύτερα χρώματα, να μην κάνει αυτή την έλλειψη να φαντάζει ως έλειψη αγάπης (σε πολύ ελεύθερη μετάφραση: εγώ είμαι εδώ, είμαστε όλη μέρα μαζί, κάνουμε πράγματα μαζί και ο μπαμπάς σου όχι…α! γιατί δουλεύει), να σπρώχνουμε τις καταστάσεις έτσι ώστε να περνάνε χρόνο μαζί χωρίς να “φοβόμαστε” ότι θα μας “αγαπάει λιγότερο” αν δει ότι περνάει καλά και με τον μπαμπά και να φροντίζουμε με γνώμονα το καλύτερο για το παιδί και όχι για το εγώ μας
Μην ξεχνάμε ότι μαμά – μπαμπάς είναι μια αγκαλιά στα μάτια του παιδιού και έτσι θα έπρεπε να είναι και στην πραγματικότητα! Αλλωστε το πιστεύω ακράδαντα, ότι όσα παιδιά έχουν και τους δυο γονείς τους στην ζωή, πρέπει να μπορεί να πάρει όσα περισσότερα γίνεται και να χαρεί τον καθένα ξεχωριστά όσο γίνεται περισσότερο!!!
Η ουσία είναι απλή! Σκεφτείτε εσείς σαν παιδί τι θέλατε απο τους γονείς σας και απλά κάντε το πράξη στα δικά σας παιδιά :)
Προσωπικά θεωρώ ότι το παιδί πρέπει να αισθάνεται άνετα και με τους δυο γονείς. Σίγουρα υπάρχουν θέματα που μια κόρη θα συζητήσει καλύτερα με την μητέρα της και αντίστοιχα ένας γιος με τον πατέρα του αλλά οι γενικές αρχές είναι ότι το παιδί θα πρέπει να είναι κοντά και με τους δυο. Τουλάχιστον όσο είναι μικρό μιας και η εφηβεία δεν ξέρουμε τι θα φέρει :) Αλλά και πάλι οι βάσεις πρέπει να εχουν μπει. :)
Υπάρχουν τόσα και τόσα παιδιά που δεν μπορούν να μείνουν ούτε για μια ώρα με τον έναν γονιό. Δεν συζητάω αυτή την στιγμή για τις περιπτώσεις που υπάρχει κάποιοι θέμα που έχει δημιουργήσει στο παιδί μια ανασφάλεια. Μιλάω για τις απλές βατές περιπτώσεις.
Οκ, συμφωνώ ότι είναι λίγο “γλυκές” οι ατάκες τύπου “μόνο εμένα θέλει”, ή “μόνο εγώ μπορώ να το ηρεμήσω”, ή “εγώ ξέρω καλύτερα”. Γιατί όμως είναι λίγο “γλυκές”; Γιατί πολύ απλά παίρνουμε πόντους!
Ναι ναι πόντους!!! Με το να νιώθουμε ότι μόνο εμάς θέλει ένα παιδί ανεβαίνει η “αξία” μας γιατί σίγουρα κάτι καλό θα κάνουμε για να θέλει το παιδί να το ταΐσουμε/κοιμίσουμε/ντύσουμε/ηρεμήσουμε κτλ μόνο εμείς. Το θέμα όμως είναι το εγώ μας ή ένα ισορροπημένο παιδί;
Έχουμε ποτέ σκεφτεί μέσα στο ωραίο και τόσο εγωιστικό μας ροζ συννεφάκι ότι η ζωή πολλές φορές έχει άλλα σχέδια; Αν εμείς πάθουμε κάτι και φύγουμε από αυτή την ζωή; Αν χρειαστεί να νοσηλευτούμε για ένα μεγάλο διάστημα; Αν χρειαστεί να λείψουμε για μερικές μέρες; Εκεί τι θα κάνει το παιδί που τόσο “γλυκά” έχει αγκιστρωθεί πάνω μας;
Θα συνηθίσει φυσικά όπως τόσα και τόσα παιδάκια αναγκάστηκαν να προσαρμοστούν σε -πολύ πιο – δύσκολες καταστάσεις. Το θέμα είναι γιατί να μην έχουμε βάλει το χεράκι μας να νιώσει το ίδιο καλά και ήρεμα εσωτερικά όπως νιώθει με τον γονιό στον οποίο έχει αδυναμία.
Και αυτό επεκτείνεται βέβαια και στους παππούδες – γιαγιάδες. Συνήθως η μια πλευρά είναι η “σωστή”, “που ξέρει”, που κάνει τα χατίρια, που είναι πιο κοντά στα “πρότυπα” τα δικά μας και η άλλη είναι αυτή που όλο λάθος τα κάνει, που δεν ξέρει, που είναι άξεστοι, που δεν έχουν μυαλό, που ίσως είναι λίγο “βλάχοι” (ναι ναι το έχω ακούσει και αυτό…), που “χαλάνε” τα παιδιά κτλ.
Και για κοιτάξτε γύρω σας και πείτε μου. Συνήθως οι “σωστές” πλευρές είναι των γυναικών και οι “λάθος” των αντρών… σωστά;
Αναρωτιέμαι πότε θα ξεφύγουμε απο τον μικρόκοσμό μας…πότε θα αφήσουμε το μυαλό μας (λέμε τώρα…) ανοιχτό να δούμε το γενικό καλό του παιδιού, πότε θα βάλουμε τον εαυτό μας στις θέσεις των παππουδογιαγιάδων κτλ.
Οι βασικές αρχές που μαθαίνει ένα παιδί είναι ίδιες ανεξαρτήτως φύλου. Όταν βλέπει το παράδειγμά σας βλέπει και μαθαίνει απλά ότι οι αρχές αυτές δεν έχουν φύλο! Η ευγένεια για παράδειγμα: Ναι είναι σωστό ενα παιδάκι να ειναι ευγενικό. Είναι όμορφο μια γυναίκα να είναι ευγενική. Όταν η κόρη θα δει τον πατέρα της να φέρεται ευγενικά στην γυναίκα του θα μάθει, θα περιμένει, θα απαιτήσει ο μελλοντικός της σύντροφος να της φέρεται το ίδιο ευγενικά και (ελπίζω) να (σταματήσουν τα κορίτσια να ) συμβιβάζεται με κάτι λιγότερο.
Η ασφάλεια είναι το παιδί να νιώθει ότι οι γονείς του θα είναι εκεί και θα νοιάζονται για εκείνο. Αν κάτι κακό συμβεί. τότε θα ξέρει μέσα του ότι ο γονιός που μένει θα συνεχίσει να κάνει ότι καλύτερο μπορεί. Φυσικά και δεν θα είναι εύκολο μιας και απο τον κάθε γονιό παίρνουμε και διαφορετικά πράγματα σαν παιδιά ανάλογα με τις προσωπικές ανάγκες του κάθε παιδιού, αλλά τουλάχιστον και δεν θα είναι ενας ξένος για το παιδί στην ουσία. Η κατανόηση, η υποστήριξη, η παρουσία και η αγάπη είναι έννοιες που δεν έχουν φύλο. Οκ κάποια πράγματα το δέχομαι, οι μαμάδες ξέρουν να τα κάνουν λίγο καλύτερα αλλά και πάλι αυτός δεν είναι λόγος να αποκλείονται οι μπαμπάδες απο την σχέση τους με τα παιδιά.
Θα μου πείτε τώρα με την κρίση, οι δουλειές, οι ώρες, ο χρόνος… ναι και πάλι ναι! Τίποτα δεν είναι 100% ρόδινο. Αλλά τελικά πότε ήταν; Πάντα η δουλειά δεν ήταν ο λόγος που πολλοί γονείς δεν έβλεπαν πολλές ώρες τα παιδιά τους; Το θέμα είναι ο χρόνος που διαθέτεις να είναι ουσιαστικό και να είσαι παρόν! Είτε είσαι μαμά είτε μπαμπάς.
Τι να το κάνω εγώ να λείπει ο μπαμπάς της όλη την ημέρα, να καταφέρει να ξεκλέψει 10 λεπτά απο τον χρόνο που δεν έχει για να παίξουν / διαβάσουν / γελάσουν και να χρειαστεί να λείψω για 1 ώρα και να γκρεμιστεί ο κόσμος απο το να με ζητάει κτλ. Η έλλειψη χρόνου είναι κάτι που δεν είναι στο χέρι μας…είναι δουλειά της μαμάς όμως να ‘ζωγραφίζει” τον μπαμπά στο παιδί της με τα καλύτερα χρώματα, να μην κάνει αυτή την έλλειψη να φαντάζει ως έλειψη αγάπης (σε πολύ ελεύθερη μετάφραση: εγώ είμαι εδώ, είμαστε όλη μέρα μαζί, κάνουμε πράγματα μαζί και ο μπαμπάς σου όχι…α! γιατί δουλεύει), να σπρώχνουμε τις καταστάσεις έτσι ώστε να περνάνε χρόνο μαζί χωρίς να “φοβόμαστε” ότι θα μας “αγαπάει λιγότερο” αν δει ότι περνάει καλά και με τον μπαμπά και να φροντίζουμε με γνώμονα το καλύτερο για το παιδί και όχι για το εγώ μας
Μην ξεχνάμε ότι μαμά – μπαμπάς είναι μια αγκαλιά στα μάτια του παιδιού και έτσι θα έπρεπε να είναι και στην πραγματικότητα! Αλλωστε το πιστεύω ακράδαντα, ότι όσα παιδιά έχουν και τους δυο γονείς τους στην ζωή, πρέπει να μπορεί να πάρει όσα περισσότερα γίνεται και να χαρεί τον καθένα ξεχωριστά όσο γίνεται περισσότερο!!!